حس عجیب و بى قرارى، بدجور دلت را به ولوله مى اندازد...
جزر و مد عجیبى که با فراز و فرودش، دریاى مواج دلت را بى قرارتر مى کند...
عجیب دلشوره شیرینى است رسیدن به یار و لمس آغوش پرمهرش...
گاهى هم همین دلشوره بسى تلنگرت مىزند که هان اى بنده بى قرارم؛ کمى تأمل کن و آرام باش... این عجله و بى قرارى همان تیر رها شده از چله کمان ابلیس است...
اگر همه ای کاش ها را قاب بگیری و گوشه گوشه دیوار دلت جای دهی، باز هم جای خالی ای کاش دیگری را حس میکنی و این ماجرا تا آخر اسیرت میکند....
ای کاش سبز شود یا نشود، سودش برای تو چیست؟؟
توئی که دل داده ای به همه این ای کاش های پوچ و بى انتها؛ به انتظار کدامین معجزه عیسی گونه نشسته ای؟
منتظری که خدایت عیسی شود و این ای کاش های مرده و بی جان روحت را شفا دهد؟؟
تو مانده ای و هجوم فکرهای بی امانی که هدف گرفته اند آرمان ها و خوبی هایت را...
دینگ دینگ صدا می کنند و دریغ میکنند از تو فرصت قدری تأمل و تفکر را...
راحتی و آسودگی خیال بسی جسارت و تلاش می طلبد که بخشکانی ریشه همه منفی بازی ها را... که اجازه ورود به حریم افکارت را صلب کنی از همه این ناملایمات...
گاهی نسیمی ملایم است که روح خوبی ها و پاکى هایت را نوازشی بی روح میدهد ولیکن گاهی طوفانی بس عجیب، هجوم می آورند بر این طینت خدایی...
و اینجاست که امتحان و آزمونی است پیش رویت که میدانم به خوبی و زیبایی هدایتش میکنی به پیشواز روح آسمانی و افلاکیت...
دو واژه قرار و بی قراری عجیب قرار دلت را بی قرار می کنند...
قراری که اگر نباشد و مایه آرامش وجودت نباشد، بس بی قرار و سرگردانی...
گاه خودت قرارش را بر هم می زنی و گاهی هم نامهربانی روزگار...
تو چرا شبیه این زمانه بى مهر شدى و بال بال زدن بى قرارى هاى دلت را ندیدى؟؟
دلت سر ریز شده از این همه نامهربانى و سنگدلى روزگار...
باشد... روزگار نامهربان ما کمى نامهربان تر شده ولى تو که مى توانى آب به آسیاب نامهربانیش نریزى و همچنان مهربانیت را به رخش بکشى... بلکه دست بردارد ازین همه ناز کردن هاى بى هنگام...
همه نامهربانى هایش را با مهربانى و زیبایى معاوضه کن تا بداند هنوز هم هستند کسانى که مهر و عشقشان را به تاراج فراموشى نسپرده اند...
