حسین پناهی :
دلم میخواست های من زیادند...
بلندند...
طولانیند...
اما مهمترین دلم میخواست ها اینست که: انسان باشم...
انسان بمانم ...
انسان محشور شوم...
چقدر وقت کم است ...
تا وقت دارم باید مهرورزی کنم به همین چند نفر که از تمام مردم دنیا با من نفس میکشند...
ماه رمضان برای همه یه فرصته
یه فرصتی که یکم به خودت نزدیک تر میشی
یکم وقت برای فکر کردن بیشتر داری
بیشتر به خودت میای و درگیر خودت میشی
بعضی وقتا انقدر درگیر و گرفتار اطرافمون هستیم که خودمون رو یادمون میره
این ماه یه تلنگره به نظرم
حتی برا کسایی که خیلی بهش اعتقادی ندارن یا جدی نمیگیرن حرمت این ماه رو
یه فرصته که با خودت خلوت کنی و یکم بیشتر فکر کنی
به اتفاقایی که افتاده و نیفتاده
دلتنگی را هجی کردن توان و نیرویی میخواهد که گاه از تحمل این تنهایی طاقت فرساتر است...
دلی که قرار بوده محلی امن و آرام باشد برای همه آنهایی که نمی خواهی از دستشان بدهی و میخواهی همیشه آرام و قرار دلت باشند...
حالا همین دل آنقدر بی قراری میکند که ساکنانش را فراری می دهد و فرار را بر قرار ترجیح می دهند...
دوره آخر الزمان است، بانو
به خودت افتخار کن،
تو خاصی...
بگذار تمام دنیا بد وبیراهه بگویند!
به خودت...
به چادرت...
به سیاه بودنش...
گذشت آن زمان که نفت را طلای سیاه میگفتند.
این روزها طلا تویی
پیدا و پنهان دلت را رو کن
با دل خودت غریبگى کردن، رسم و مرام جوانمردى نیست...
تو مى مانى و یک دل و هزاران دلبر...
هرکدام گوشه اى از این موهبت الهى را غرق کرده اند و به خیال خود صاحب اختیار آن شده اند...
شاید هم تقصیر همین دل و سر به هوایى و بازیگوشى آن است که هر آشنا و غریبه اى به خود جرأت داخل شدن به این حریم آسمانى را مى دهد...
